Ξηκατινώθκει η φουκαρίνα η Βάγγιου να κουβαλάει πέτρεις να φκιάσ΄ ένα παλιουντούβαρου να βάλ΄του χοιράδ΄. Ήγλιπει κάθι μέρα να λείπ΄κι μια πέτρα. Αφκριούνταν (αφουγκράζονταν ) μόλις μούργκζει (νύχτωνε) να πιάσ΄τουν κλέφτ΄αλλά κανένας δεν φαίνουνταν.
Η Γκουντής ηκείνου του βράδ΄, αφού έτσουκσει ένα γκιρμέ (μεγάλη ποσότητα) ρακί πάηνει στού σπίτ΄. Μόλις έφτασει μπρουστα απ΄του σπίτ΄τσ΄Βάγγιους ζύγουσει στου ντβάρ΄κι φαρδουπάτσει να κατουρήσει.. Ή Βάγγιου του στουχάσκει. (Aντιλήφθηκε) Δεν πρόκανει να σώσει η Γκουντής του κατούρ΄μα κι σα βγαίν΄κι τουν αρχινάει.... Τί γόμαρη, τί στραπουκαμένου, τι βρουτζμένου, δεν τουν είπει... Αμ΄κι η Γκουντής τ΄συλάρουσει (την ταίριασε) καλά.. Τί είπεις μα παπίλου.. Ιγώ παίρνου τ΄πέτρεις;; Ιμένα δυο λιόκια (αρ@@ια) μ΄εδουκει η Θιός κι δεν μπορώ να τα σκώσου.., τσ΄θκέσ΄τσ΄πέτρεις δα σκώσου;..!! Η Βάγγιου κρέμασει τα χνιά (μούτρα) τουν κατήφουρου κι καηπόθκει (κρύφτηκε) στου σπίτι.. Όλου του βράδυ ουχταλιούνταν (αναστέναζε)..!!!
19 Ιουλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου