Ζύγουσαν κι οι απουκριές…!!
Αμ.. κι τι δε δουκιούμι..!!
Του Νίκου του Βέλλιου …που του είχαμει καιμακάνου στου μαχαλά κι άς μας ζαλίκουνει απ’ του προυσήλιου τα’ Αη-θανάση μι κέδρα κι αυτός καμάρουνει μι του νταλαμπότ’. Κι αυτά τα Παπαστιριούλια τι τα’ άφγιανει τα καημένα.. Άσι που τα διπλάρουνει, τά πιρνει τα κέδρα να γιουμόσουμει τα΄Πιριτσάθκεις τα’ αχυρώνεις..!!
Εγώ ξηκλεύουμαν κι σκαπιτούσα τουν κατήφουρου μι του σκάφτουρα να μαζέψου κάτσθαδεις. Φουβούμαν.. να μην τα’κλάσ’ η Μάρτς.. Του μούργκζμα φανηρώνουμα φόντας άναβαν οι φουτιές.. να πω κανα άτακτου.. Για τα άταχτα είχαμει του Νταλαμήτρου που ντάιμα φόντα έφιγνει τουν
Αφού αρραβουνιάσκαν η Μήτρους κι η Βάγγιου, φόντας έρχουνταν η θέρους πάηνει η Βάγγιου κι ξιαγκόσιβει του Μήτρου που ήταν μαζί μι τα΄φαμπλιά. Η τρανός, η τρανή , η λαλάς η Νάτσιους κι καμμιά πεντε – έξ κούτσκα.. Η Μήτρους παρέκεια είχει κι τα σφαχτά, που τα βουσκούσει αλάτουρα μι του Τζέλα.. Η Μήτρους μη του Τζέλα ανταμώνουνταν ικει στ΄μαντρινιά, φόντας σταλνούσαν τα σφαχτά κι έλιγαν σιακάδια.. Η Μήτρους μαρτυρούσει τι έφκιανει μι τ΄ Βάγγιου κι τί σκαρφίζουνταν για να τα΄ξιμοναχιάσει κι να ντιτιόσει… Τι φκιάντς ρα διάουλη κι τα΄ξιμουναχιάιζ; Ρουτάει η Τζέλας.. Ιά, φόντας μουργκίζει, παένου ικεία κάτ΄απ΄τα τσιπότια κι κάνου τ΄κουκουβάια..
(Απο τις παλητιανές Ιστορίες.τ΄ Γιώρ)...
Ξηκατινώθκει η φουκαρίνα η Βάγγιου να κουβαλάει πέτρεις να φκιάσ΄ ένα παλιουντούβαρου να βάλ΄του χοιράδ΄. Ήγλιπει κάθι μέρα να λείπ΄κι μια πέτρα. Αφκριούνταν (αφουγκράζονταν ) μόλις μούργκζει (νύχτωνε) να πιάσ΄τουν κλέφτ΄αλλά κανένας δεν φαίνουνταν.
